Wymogi edytorskie

a) Ogólne
Maszynopis pracy powinien spełniać następujące wymagania:
-          format arkusza papieru A4,
-          czcionka: Times New Roman,
-          wielkość czcionki podstawowej: 12 pkt,
-          odstęp między wierszami: 1,5 wiersza,
-          marginesy: górny, dolny, lewy, prawy: 2,5 cm; na oprawę: 1 cm,
-          stosować justowanie (wyrównanie tekstu do obu marginesów),
-          stosować akapity,
-          wszystkie strony pracy są ponumerowane (numeracja stron w stopce wyrównana do prawej, czcionka o rozmiarze 12 pkt.); pierwszą stroną jest strona tytułowa pracy dyplomowej;
-          każdy kolejny rozdział (i inna część pracy równa rozdziałowi np.: wstęp i zakończenie) powinna zaczynać się od nowej strony,
-          zalecana objętość pracy: 50-60 stron ( praca licencjacka), 70 – 90 ( praca magisterska),
-          egzemplarz przeznaczony do akt winien zawierać oświadczenie studenta o samodzielnym napisaniu przedstawionej pracy.
b) Rozdziały i podrozdziały
-          tytuły rozdziałów powinny być napisane wersalikami pogrubioną czcionką o rozmiarze 14 pkt.,
-          tytuły podrozdziałów powinny być napisane pogrubioną czcionką 12 pkt.,
-          poniżej każdego tytułu należy zostawić przestrzeń o szerokości 12 pkt.,
-          nie należy stawiać kropek na końcu tytułów rozdziałów i podrozdziałów.
c) Przypisy
-          przypisy powinny być umieszczone na dole strony, do której się odnoszą;
-          rozmiar czcionki przypisów - 10 pkt
-          zalecana jest następująca forma przypisów:
w przypadku publikacji jednego autora
przypis powinien uwzględniać następujące informacje: numer przypisu oznaczony kolejną cyfrą podwyższony o pół stopnia, pierwszą literę imienia (lub pełne jego brzmienie), nazwisko autora, pełny i zgodny z oryginałem tytuł książki (może być pisany kursywą), nazwę wydawnictwa, miejsce i rok wydania, numer strony np.:
1L. Nowak, Analiza finansowa w przedsiębiorstwach, PWE, Warszawa 2000, s. 34
w przypadku publikacji kilku autorów
przypis powinien wyglądać następująco:
1T. Marczak, W. Kordek, Zarządzanie zasobami ludzkimi w praktyce, PWN, Warszawa 2001, s.20.
w przypadku encyklopedii, słowników itp.
wówczas przypis wygląda następująco:
1Encyklopedia powszechna PWN, t.2, Warszawa 1978, s.56.
w przypadku pracy zbiorowej napisanej pod redakcją innego autora
przypisy można zredagować w następujący sposób:
2 M.Rocki, Szanse i zagrożenia wynikające z nowej Ustawy o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 r., w: Edukacja wobec rynku pracy i integracji europejskiej, pod red. K. Szczepańskiej – Woszczyna, Z. Dacko – Pikiewicz, Wyższa Szkoła Biznesu w Dąbrowie Górniczej, Dąbrowa Górnicza 2007, s.11.
lub
1 J. Jeżewski, Wybrane problemy prawa administracyjnego, w: J. Boć (red.). Prawo administracyjne, Akademia Ekonomiczna im. O. Langego we Wrocławiu, Wrocław 1993, s. 31.
w przypadku powoływania się na niedostępną publikację znaną z innego dzieła
przypis przyjmie postać:
14 M. Kotowski, Idee przedsiębiorczości wdrażane w polskim szkolnictwie, „Przedsiębiorca” 1998, nr 4, cyt. za: Z Wiśniewski, Kierunki rozwoju polskiej przedsiębiorczości, UMK, Toruń 1999, s. 23.
publikacje zamieszczone w czasopismach
powinny być zredagowane w przypisie w sposób następujący:
22 Z. Tyszka, Syndrom wypalenia na przykładzie lekarzy onkologów, „Psychologia w praktyce” 2000, nr 5, s.9.
źródła internetowe
powinny zawierać tytuł artykułu, adres internetowy oraz datę aktualizacji
Fałszywe biura pośrednictwa pracy w Norwegii http:// www. hrc.pl/index. php?dzid =117&did =1308, (21.07.2007)

Forma redakcyjna przypisów uwzględniająca skrócenia i skróty dotyczące już raz powołanych
w pełnym brzmieniu publikacji.
Skrócenia powinny wyglądać następująco:
1 L. Bednarski, Analiza finansowa...., s. 45
Skróty, zarówno w polskim jak i łacińskim wydaniu podlegają następującym zasadom:
- formę tamże ( lub ibidem) stosujemy wyłącznie wtedy, gdy zachodzi potrzeba identycznego zacytowania tej samej pracy, w bezpośrednio następnym przypisie, ale ze wskazaniem innego niż poprzednio jej miejsca, np.:
10 Z. Nowak, Statystyka dla psychologów, PWN, Warszawa 1999, s.62
11 Tamże, s.2       lub       11 Ibidem, s. 2
- przywołana po raz kolejny, ale nie w bezpośredniej kolejności praca powinna być odnotowana w przypisie za pomocą skrótu op.cit, co oznacza łacińskie opere citato (w cytowanym dziele) lub opus citatum (dzieło cytowane) następująco:
12 Z.Nowak, op.cit., s.37
- w przypadku, gdy ta sama osoba jest autorem kilku cytowanych publikacji, wówczas należy zidentyfikować właściwe opracowanie, np. podając początek tytułu:
14 Z. Nowak, Statystyka....op.cit, s.38
- stosowany w przypisach skrót zob. pochodzi od wyrazu zobacz i wskazuje na bezpośrednie odniesienie do publikacji czy poglądów,
- stosowany w przypisach skrót por, pochodzi od wyrazu porównaj i wskazuje na inne niż autora pracy poglądy czy podejście do opisywanego problemu.

d) Bibliografia
Powinna być przygotowana w porządku alfabetycznym i zawierać nazwisko i skrót imienia autora, tytuł pracy, nazwę wydawnictwa, miejsce i rok wydania.
Spis literatury może być numerowany.

e) Inne źródła
Akty prawne powinny być uporządkowane najpierw według rangi, a następnie chronologicznie, czyli według daty ich uchwalenia.