Praca
dyplomowa, magisterska – musi przestrzegać reguł pracy naukowej. Oznacza to
konieczność wskazywania w postaci przypisów źródeł, z których autor korzysta.
Zawsze wtedy, kiedy dosłownie kogoś cytujemy „.......”, lub kiedy referujemy
jego stanowisko, opinię, itp. musimy podać autora. Przypis umieszczamy na końcu
tego fragmentu w pracy, który jest czyjegoś autorstwa.
Można stosować różne formy przypisów i
korzystać z narzędzi MS WORD, który zawiera narzędzie „Wstaw przypis”[1].
Korzystanie z tego narzędzia wymaga stosowania się do następujących zasad:
Przypis
musi zawierać tyle i tylko tyle informacji, które pozwalają dotrzeć
bezbłędnie do tej samej książki, gazety, itp., którą autor wykorzystał.
Pełny
zapis przypisu zawiera: Inicjał imienia, nazwisko autora, tytuł pracy,
miejsce i rok wydania, stronę. Przykład:
Cz. Nosal, Psychologia
decyzji kadrowych, Kraków 1997, s. 3.
W
przypadku, kiedy następny przypis jest z tego samego źródła, piszemy:
„Tamże, s. 4.” Lub „Ibidem, s. 4”
W
przypadku, kiedy powołujemy się na raz już
zacytowane źródło, wystarczy skrócona forma przypisu:
„Cz. Nosal, wyd. cyt., s. 67.”
Lub „Cz. Nosal, op. cit., s. 67.”
W
przypadku cytowania prasy należy podać inicjał imienia, nazwisko autora
artykułu, nazwę czasopisma (w cudzysłowie) , nr lub data, z którego czasopismo
pochodzi, strona w przypadku bardzo obszernych czasopism. Przykład:
J. Gadomski, Jaki budżet?, „Polityka” nr 46/2000.
Przy
ponownym cytowaniu tego samego artykułu obowiązują te same zasady, które
odnoszą się do książek.
W
przypadku przypisów z opracowań zbiorowych pełny przypis wygląda następująco:
Motywowanie w przedsiębiorstwie. Uwalnianie ludzkiej produktywności, Prac. zbior. pod red. Z. Jasińskiego, Warszawa 1998,
s. 89.
W przypadku, kiedy
chcemy zacytować jakiegoś autora, którego praca znajduje się w zbiorowym
opracowaniu piszemy przykładowo
następująco:
P. Collet, Historia a badania nad zachowaniem ekspresyjnym, [w:]Reguły
życia społecznego. Oksfordzka psychologia społeczna, Prac. zbior. pod red.
W. Domachowskiego i M. Argyle’a, Warszawa 1994, s. 43.
Można stosować prostsze formy
przypisów. Przypis może mieć następującą postać:
[Nosal, 1997, s. 3]. Taki
przypis zawiera tylko nazwisko autora, rok wydania jego pracy i stronę. Przypis
taki, w nawiasie kwadratowym umieszczamy w tekście po zakończeniu cytowania,
czy omawiania poglądów jakiegoś autora. Jest to bardzo prosty system, a
przypisy zawsze wyglądają tak samo, niezależnie od tego ile razy dany autor
jest cytowany. Oczywiście pełny zapis wszystkich cytowanych prac znajduje się w
bibliografii, czyli alfabetycznego ponumerowanego spisu prac wykorzystanych przez autora i
zamieszczonego na końcu pracy.
Dopuszczona jest każda z tych
form przypisów z założeniem, że stosowany będzie jeden system w całej pracy
(przypisy będą jednolite) i nie będzie „pomieszany” z innymi.
Nie będą przyjmowane do
czytania fragmenty prac (lub całe prace), które nie mają przypisów.
Bibliografia jest spisem
źródeł i opracowań wykorzystanych przez autora. W bibliografii należy umieścić
materiały źródłowe, np. dokumenty udostępnione przez firmę, którą badamy, akty
prawne, na które się powołujemy, itp.
Bibliografia jest ułożona
alfabetycznie i dlatego zaczynamy od nazwiska autora, a dopiero po nim dajemy
inicjał imienia. W przypadku prac zbiorowych (pod. red.) Na początku jest tytuł
pracy. Przykłady:
Bibliografia
- Collet P., Historia a badania nad zachowaniem ekspresyjnym, [w:] Reguły życia społecznego. Oksfordzka psychologia społeczna, Prac. zbior. pod red. W. Domachowskiego i M. Argyle’a, Warszawa 1994
- Gadomski J., Jaki budżet?, „Polityka” nr 46/2000
- Motywowanie w przedsiębiorstwie. Uwalnianie ludzkiej produktywności, Prac. zbior. pod red. Z. Jasińskiego, Warszawa 1998
