Przypisy i bibliografia

Praca dyplomowa, magisterska – musi przestrzegać reguł pracy naukowej. Oznacza to konieczność wskazywania w postaci przypisów źródeł, z których autor korzysta. Zawsze wtedy, kiedy dosłownie kogoś cytujemy „.......”, lub kiedy referujemy jego stanowisko, opinię, itp. musimy podać autora. Przypis umieszczamy na końcu tego fragmentu w pracy, który jest czyjegoś autorstwa.

      Można stosować różne formy przypisów i korzystać z narzędzi MS WORD, który zawiera narzędzie „Wstaw przypis”[1]. Korzystanie z tego narzędzia wymaga stosowania się do następujących zasad:

Przypis musi zawierać tyle i tylko tyle informacji, które pozwalają dotrzeć bezbłędnie do tej samej książki, gazety, itp., którą autor wykorzystał.

Pełny zapis przypisu zawiera: Inicjał imienia, nazwisko autora, tytuł pracy, miejsce i rok wydania, stronę. Przykład:

 Cz. Nosal, Psychologia decyzji kadrowych, Kraków 1997, s. 3.

W przypadku, kiedy następny przypis jest z tego samego źródła, piszemy:

„Tamże, s. 4.” Lub „Ibidem, s. 4”

W przypadku, kiedy powołujemy się na raz już  zacytowane źródło, wystarczy skrócona forma przypisu:

 „Cz. Nosal, wyd. cyt., s. 67.” Lub  „Cz. Nosal, op. cit., s. 67.”

W przypadku cytowania prasy należy podać inicjał imienia, nazwisko autora artykułu, nazwę czasopisma (w cudzysłowie) , nr lub data, z którego czasopismo pochodzi, strona w przypadku bardzo obszernych czasopism. Przykład:

J. Gadomski, Jaki budżet?, „Polityka” nr 46/2000.

Przy ponownym cytowaniu tego samego artykułu obowiązują te same zasady, które odnoszą się do książek.

W przypadku przypisów z opracowań zbiorowych pełny przypis wygląda następująco:

Motywowanie w przedsiębiorstwie. Uwalnianie ludzkiej produktywności, Prac. zbior. pod red. Z. Jasińskiego, Warszawa 1998, s. 89.

W przypadku, kiedy chcemy zacytować jakiegoś autora, którego praca znajduje się w zbiorowym opracowaniu piszemy  przykładowo następująco:

P. Collet, Historia a badania nad zachowaniem ekspresyjnym, [w:]Reguły życia społecznego. Oksfordzka psychologia społeczna, Prac. zbior. pod red. W. Domachowskiego i M. Argyle’a, Warszawa 1994, s. 43.

Można stosować prostsze formy przypisów. Przypis może mieć następującą postać:

[Nosal, 1997, s. 3]. Taki przypis zawiera tylko nazwisko autora, rok wydania jego pracy i stronę. Przypis taki, w nawiasie kwadratowym umieszczamy w tekście po zakończeniu cytowania, czy omawiania poglądów jakiegoś autora. Jest to bardzo prosty system, a przypisy zawsze wyglądają tak samo, niezależnie od tego ile razy dany autor jest cytowany. Oczywiście pełny zapis wszystkich cytowanych prac znajduje się w bibliografii, czyli alfabetycznego ponumerowanego spisu  prac wykorzystanych przez autora i zamieszczonego na końcu pracy.

Dopuszczona jest każda z tych form przypisów z założeniem, że stosowany będzie jeden system w całej pracy (przypisy będą jednolite) i nie będzie „pomieszany” z innymi.

Nie będą przyjmowane do czytania fragmenty prac (lub całe prace), które nie mają przypisów.

Bibliografia jest spisem źródeł i opracowań wykorzystanych przez autora. W bibliografii należy umieścić materiały źródłowe, np. dokumenty udostępnione przez firmę, którą badamy, akty prawne, na które się powołujemy, itp.

Bibliografia jest ułożona alfabetycznie i dlatego zaczynamy od nazwiska autora, a dopiero po nim dajemy inicjał imienia. W przypadku prac zbiorowych (pod. red.) Na początku jest tytuł pracy. Przykłady:

                        Bibliografia

1. Collet P., Historia a badania nad zachowaniem ekspresyjnym, [w:] Reguły życia społecznego. Oksfordzka psychologia społeczna, Prac. zbior. pod red. W. Domachowskiego i M. Argyle’a, Warszawa 1994
2. Gadomski J., Jaki budżet?, „Polityka” nr 46/2000
3. Motywowanie w przedsiębiorstwie. Uwalnianie ludzkiej produktywności, Prac. zbior. pod red. Z. Jasińskiego, Warszawa 1998

Nosal Cz., Psychologia decyzji kadrowych, Kraków 1997

---

[1]              Komputer otwiera okienko przypisu – sam dba o numerację.