Zestaw pytań na egzamin magisterski

WYŻSZA SZKOŁA PRZEDSIĘBIORCZOŚCI I ZARZĄDZANIA
im. LEONA KOŹMIŃSKIEGO W WARSZAWIE
ROK AKADEMICKI 2005/2006
KIERUNEK: ZARZĄDZANIE I MARKETING


ZESTAW PYTAŃ NA EGZAMIN MAGISTERSKI

 
PYTANIA OGÓLNE

 
1. System gospodarczy i jego części składowe.
2. Protekcjonizm i liberalizm w handlu zagranicznym.
3. Rynek jako mechanizm koordynacji procesów gospodarczych.
4. Dług publiczny i metody jego finansowania.
5. Bilans płatniczy państwa i jego główne składniki.
6. Źródła bezrobocia w gospodarce rynkowej.
7. Przyczyny i konsekwencje występowania inflacji.
8. Pieniądz: funkcje, pomiar we współczesnej gospodarce.
9. Rola polityki fiskalnej państwa w stabilizowaniu gospodarki.
10. Kształtowanie cen we współczesnej gospodarce rynkowej.
11. Elastyczność cenowa i dochodowa popytu.
12. Kultura organizacyjna.
13. Epoka postindustrialna a przedsiębiorstwo.
14. Artefakty (struktura fizyczna) organizacji.
15. Zmiana organizacyjna i zarządzanie zmianą.
16. Ewolucja struktury społecznej organizacji.
17. Badania kulturowe organizacji.
18. Organizacja w świetle wybranych metafor.
19. Źródła przewagi konkurencyjnej współczesnych firm.
20. Koordynacja decyzji i działań w ramach organizacji na poziomie jednostki, grupy społecznej i zespołu.
21. Struktura organizacyjna jako narzędzie zarządzania.
22. Istota przywództwa we współczesnych organizacjach.
23. Model zarządzania strategicznego.
24. Działanie zespołowe i proces budowania zespołów.
25. Konflikt w organizacji i sposoby jego przezwyciężania.

Tytuł rozdziału należy wyśrodkować

Wszystkie tytuły (każdego stopnia) piszemy bez kropki na końcu.

Tytuł rozdziału należy wyśrodkować, tytuły podrozdziałów wyrównane do lewej.

Wszystkie główne elementy struktury pracy dyplomowej, a więc wstęp (wprowadzenie), kolejne rozdziały, spisy rysunków, tabel, wykresów, bibliografia, ewentualne aneksy oraz streszczenie muszą rozpoczynać się od nowej strony.

Wstęp do pracy dyplomowej (magisterskiej, licencjackiej, inżynierskiej) winien stanowić wprowadzenie do badanych i analizowanych problemów i powinien zawierać:

• sformułowanie i uzasadnienie problemu stanowiącego przedmiot rozważań oraz przesłanki zainteresowania się nim,
• przedstawienie stanu wiedzy w zakresie będącym przedmiotem pracy i omówienie źródeł, w których ta wiedza jest prezentowana,
• przedmiot badań,
• cel (cele) badań,
• problemy badawcze,
• metody i narzędzia badawcze zastosowane w pracy,
• charakterystykę poszczególnych rozdziałów merytorycznych,
• ogólne przedstawienie źródeł stanowiących podstawę opracowania problemu określonego w temacie (akty prawne, orzecznictwo sądów, bibliografia).

Proponowana objętość wstępu winna wynosić 2-3 strony w pracy licencjackiej, inżynierskiej i 4-5 stron w magisterskiej.

 
Zakończenie pracy powinno zawierać 2-3 strony podsumowania całej pracy, w której podaje się stopień osiągnięcia celu badawczego, na ile hipoteza się potwierdza lub nie, a także wnioski końcowe, wynikające z przeprowadzonych badań.

Praca dyplomowa musi mieć ponumerowane strony (numeru stron nie podaje się na stronie tytułowej). Pierwszą stroną jest strona tytułowa pracy dyplomowej (magisterskiej, licencjackiej, inżynierskiej). Numer strony należy podawać w duplex-ie w dolnych zewnętrznych rogach stronic.

 
Treść pracy dyplomowej powinna być napisana przy użyciu czcionki Times New Roman o rozmiarze 12 pkt i normalnej grubości z zastosowaniem automatycznego wyrównania tekstu do prawego i lewego marginesu (wyjustowania), pomiędzy wierszami wewnątrz tekstu należy stosować odstępy 1,5 wiersza, nie zaleca się dzielenia wyrazów.

Tytuły (każdego stopnia) powinny być krótkie, komunikatywne

Ranga, rząd, stopień ważności tytułu powinien być w tekście w jakiś sposób zaznaczone (wyróżnione). Można w tym celu np. tytuły:

·         1-go stopnia(tytuły  rozdziałów)  PISAĆ DUŻYMI LITERAMI, bold(pogrubione) czcionką Times New Roman, rozmiar czcionki 14,

·         2-go stopnia, tytuły podrozdziałów,  np.  4.1, tekst jak  w zdaniu, bold, czcionką Times New Roman, rozmiar czcionki 12,

·         3-go stopnia, tyt. Punktów w podrozdziałach, np. 2.5.1. tekst jak w zdaniu, czcionką Times New Roman, rozmiar czcionki 12 .

W podziałach niższego rzędu tytuły można napisać kursywą lub podkreślić je.

Seminarium magisterskie

Na seminarium magisterskie w każdym semestrze przewidziano 30 godzin. Łatwo policzyć, ile czasu może promotor przeznaczyć na jednego uczestnika takiego seminarium. Zawsze można oczywiście liczyć na indywidualne konsultacje. Jednak maksymalne wykorzys­tanie czasu semi­narium leży w interesie obu stron. Problem ten nabiera ostrości w ostatnim stadium pisania pracy magisterskiej; wówczas - mimo najlepszych chęci - promotor nie może przeznaczyć zbyt wiele czasu na indywidualne konsultacje, gdyż musi czytać wstępne wersje rozdziałów i je opiniować. Przyjmowanie zasady, że promotor musi mieć czas wtedy, gdy magistrant go potrzebuje jest nieporozumieniem i może się skończyć tragicznie (dla jednej strony - niestety).

            W rozdziale tym przedstawiono podstawowe zasady formalne, dotyczące tekstu pracy magisterskiej. Wszystkie teksty przedstawiane promotorowi powinny te zasady respektować.

Zaufaj swemu dobremu smakowi, pamiętając jednak przez cały czas, że masz do czynienia z poważną pracą naukową. Zastanów się, czy chciałbyś sam przeczytać swoją pracę w takim stanie, w jakim pragniesz, żeby ona wyglądała. No i oczywiście pamiętaj o gramatyce, ortografii i innych takich...

Niniejszy blog pokaże Ci, jak masz się do tego zabrać od strony czysto tech­nicznej. Pamiętaj przy tym, że żadna z zamieszczonych tutaj porad nie pomoże Ci w niczym, jeżeli Twoja praca będzie kiepska pod względem merytorycznym. Treść pracy magisterskiej to podstawa oceny – jej wygląd, układ, estetyka mogą co najwyżej bardziej przychylnie ustosunkować recenzenta do Ciebie jako autora, tak aby mógł stwierdzić, że praca jest po prostu porządnie napisana. Nic nie zastąpi rzetelnej wiedzy.

Szczegółowe wymogi pracy licencjackiej i magisterskiej

1. Egzamin licencjacki obejmuje pytania z problematyki podjętej w pracy licencjackiej oraz z zakresu treści programowych realizowanych podczas studiów I stopnia.

2. Egzamin magisterski obejmuje pytania z problematyki podjętej w pracy magisterskiej oraz z zakresu treści programowych realizowanych podczas studiów II stopnia.

3. Wymogi edytorskie pracy licencjackiej/magisterskiej:

• czcionka: Times New Roman. 12
• interlinia: 1,5
• marginesy: górny i dolny - 2,5 cm
• wewnętrzny - 3,5 cm
• objętość pracy licencjackiej, łącznic zc spisem ireści i bibliografią nic powinna być mniejsza niż 40 stron
• objętość pracy magisterskiej, łącznie ze spisem treści i bibliografią nic powinna być mniejsza niż 70 stron
• zasady dotyczące minimum bibliograficznego oraz stosowanych w pracy przypisów określa promotor
• wyrównanie tekstu do obu marginesów (justowanic) każdy akapit powinie być rozpoczynany wcięciem 0,5 cm wszystkie strony pracy uwzględnione w numeracji ciągłej
• egzemplarz pracy dla dziekanatu powinien być wydrukowany dwustronnie, oprawiony w miękkie, zgrzewane okładki.

Bibliografia

Bibliografię umieszcza się na końcu pracy (po tekście głównym i zakończeniu). W bibliografii można wydzielić opracowania i artykuły naukowe, dokumenty (materiały firmowe, źródła prawa) oraz źródła internetowe. Przy źródłach drukowanych (opublikowanych) stosujemy układ alfabetyczny. Zatem o miejscu w bibliografii decyduje pierwsza litera nazwiska autora lub (w wypadku pracy zbiorowej) pierwsza litera tytułu. W bibliografii nie podaje się stron. Np.:

1. Ciepielewska M., Fundusze strukturalne i polityka regionalna [w:] E. Kadeckiej-Wyrzykowskiej i E. Synowiec (red.), Unia Europejska. Integracja Polski z Unią Europejską, Warszawa 1997.
2. Mączka A. (red.), Encyklopedia Historii gospodarczej Polski do 1945 roku, t. 1, Warszawa 1981.
3. Keynes J.M., Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza, Warszawa 1985.
4. Nowakowski Z., Decydowanie w przedsiębiorstwie, Warszawa 2001.
5. Pokruszyński W., Bezpieczeństwo. Teoria i praktyka, Józefów 2012.
6. Pokruszyński W., Filozoficzne aspekty bezpieczeństwa, Józefów 2012.
7. Rocznik Statystyczny 1999, GUS, Warszawa 2000.

Uwaga: Zarówno w przypisach i bibliografii w cudzysłowie podaje się tylko tytuły czasopism, natomiast tytuły monografii, artykułów podaje się za pomocą czcionki pochyłej (kursywy).

NETOGRAFIA (czyli bibliografia wykorzystanych stron internetowych jest integralną częścią bibliografii i winna występować po niej z nagłówkiem NETOGRAFIA.

Przypisy

Przypisy w pracy naukowej pełnią niezwykle ważną rolę, ponieważ umożliwiają autorowi precyzyjne odniesienie się do źródeł, na których opiera swoje tezy i argumenty. Są one również narzędziem, które pozwala na rozwinięcie myśli, dodanie komentarzy lub wyjaśnienie bardziej złożonych kwestii, bez zakłócania głównego toku narracji. Przypisy mogą być wykorzystywane do różnych celów, w tym do cytowania źródeł, podawania dodatkowych informacji, komentowania treści lub sugerowania dalszych lektur.

Istnieją dwa główne typy przypisów: przypisy dolne i przypisy końcowe. Przypisy dolne są umieszczane na dole strony, na której znajduje się tekst, do którego przypis się odnosi. Przypisy końcowe z kolei znajdują się na końcu całego dokumentu lub poszczególnych rozdziałów. Wybór między przypisami dolnymi a końcowymi zależy od preferencji autora, wymagań edytorskich lub wytycznych instytucji akademickiej.

Przypisy są szczególnie ważne w kontekście cytowania źródeł. Każde odniesienie do literatury, badania, artykułu czy innego źródła powinno być odpowiednio zacytowane, aby umożliwić czytelnikowi sprawdzenie oryginalnego tekstu. W przypisie powinny znaleźć się wszystkie niezbędne informacje dotyczące cytowanego źródła, takie jak nazwisko autora, tytuł dzieła, miejsce i rok wydania oraz numery stron. Na przykład, przypis do książki mógłby wyglądać następująco: „J. Kowalski, Historia filozofii, Warszawa 2001, s. 45-46.”. W przypadku artykułów z czasopism naukowych przypis może zawierać takie dane, jak nazwisko autora, tytuł artykułu, tytuł czasopisma, numer tomu, numer zeszytu oraz numery stron: „A. Nowak, „Rola emocji w procesie podejmowania decyzji”, Psychologia Społeczna, 2005, t. 7, nr 2, s. 120-123.”.

Cytowanie źródeł w przypisach pełni również funkcję ochrony przed plagiatem. Użycie cudzych myśli, danych lub sformułowań bez odpowiedniego odniesienia do źródła może zostać uznane za plagiat, co jest poważnym naruszeniem etyki naukowej. Przypisy pozwalają więc autorowi na legalne i etyczne korzystanie z dorobku innych badaczy, pod warunkiem, że odpowiednio wskaże on źródło informacji.

Przypisy mogą również pełnić funkcję informacyjną lub komentarzową. Autor może w nich umieścić dodatkowe wyjaśnienia dotyczące pewnych pojęć, koncepcji lub teorii, które są istotne dla zrozumienia głównej treści, ale które nie pasują bezpośrednio do głównego tekstu. Na przykład, jeśli autor używa specjalistycznego terminu, który może nie być powszechnie znany, może on zamieścić wyjaśnienie tego terminu w przypisie. Przykład przypisu informacyjnego mógłby wyglądać następująco: „Słowo „metaanaliza” odnosi się do statystycznej techniki łączenia wyników różnych badań nad tym samym zagadnieniem.”. Przypisy tego typu pomagają utrzymać przejrzystość i zwięzłość głównego tekstu, jednocześnie dostarczając czytelnikowi dodatkowych informacji.

W przypisach można również sugerować dalsze lektury lub odwoływać się do innych źródeł, które mogą być użyteczne dla czytelnika zainteresowanego danym tematem. Tego rodzaju przypisy pozwalają na rozbudowanie kontekstu i dostarczenie czytelnikowi wartościowych źródeł do dalszych badań. Na przykład: „Zob. także: J. Nowak, Psychologia decyzyjna, Kraków 2002.”.

W zależności od wybranego stylu cytowania (np. APA, MLA, Chicago), istnieją różne zasady dotyczące formatowania przypisów. Na przykład, w stylu APA cytowanie odbywa się głównie w tekście, a przypisy są stosowane rzadziej i służą głównie do dodawania komentarzy lub wyjaśnień. W stylu Chicago przypisy dolne są częściej wykorzystywane do cytowania źródeł, a ich formatowanie jest bardziej szczegółowe. Styl MLA, z kolei, preferuje cytowania w tekście, ale również dopuszcza użycie przypisów końcowych lub dolnych dla dodatkowych uwag.

Należy również zwrócić uwagę na numerację przypisów. Przypisy są numerowane kolejno w całym dokumencie lub w każdym rozdziale, w zależności od wytycznych redakcyjnych. Numer przypisu jest zazwyczaj umieszczany jako indeks górny w tekście, tuż po fragmencie, do którego się odnosi. Na przykład: „Według badań Smitha^1...”. Ważne jest, aby numeracja była spójna i aby każdy przypis był dokładnie odniesiony do odpowiedniego fragmentu tekstu.

Przypisy są nieodłącznym elementem pracy naukowej, który pełni funkcję odniesienia do źródeł, dodawania dodatkowych informacji oraz ochrony przed plagiatem. Przypisy dolne i końcowe umożliwiają autorowi precyzyjne wskazanie, skąd pochodzą użyte informacje, a także rozwinięcie myśli bez zakłócania głównego toku narracji. Właściwe stosowanie przypisów, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi formatowania i cytowania, jest kluczowe dla zachowania rzetelności naukowej i poprawności stylistycznej pracy.

Wszystkie przypisy muszą być umieszczone na dole strony, do której się odnoszą. Numeracja przypisów stanowi kontynuację, od pierwszego do ostatniego przypisu w całej pracy dyplomowej. Przypisy mogą mieć charakter źródłowy, uzupełniający tekst główny, wyjaśniający (np. rozwinięcie użytego skrótu), polemiczny w odniesieniu do umieszczonych w pracy cytatów.

Przypis źródłowy zaczyna się od inicjału imienia i nazwiska (nazwisk) autora, następnie (po przecinku, kursywą) podaje tytuł pracy (książki, artykułu), miejsce i rok wydania, numery stron, z których student korzystał. Przypis musi kończyć się kropką. W ramach jednego przypisu można podać kilka różnych źródeł (oddziela się je za pomocą średnika).

EDYCJA TEKSTU

Praca ma być pisana no komputerze czcionką typu „Times New Roman" o wielkości 12 pkt. Tekst należy pisać z zachowaniem interlinii o szerokości półtora wiersza, tak, oby na jednej stronie znajdowało się 30 - 36 wierszy. Marginesy, górny i dolny, powinny być ustawione no wymiar 25 mm, lewy na 35 mm, prawy na 15 mm, a stopko i nagłówek no 12,5 mm. Tekst powinien być dwustronnie wyrównany (justowanie), aby każdy wiersz mógł zawierać do 90 znaków pisarskich, tocznie z odstępami. Tekst winien być pisany z uwzględnieniem akapitów. Wcięcie akapitowe powinno mieć wymiar 12,5 mm.

Odnośniki do przypisów mogą być umieszczane w każdym miejscu zdania, ale nie zaraz po znaku interpunkcyjnym lub zaraz po formie koniunkcyjnej (i, z, ze, itd.). Po odnośniku postawionym na końcu zdania umieszczamy kropkę kończącą zdanie.

Wszystkie strony wydruku obejmuje się ciągłą numeracją stron. Do numeracji stron należy użyć cyfr arabskich (najczęściej u góry i no środku strony). Także strony wypełnione wyłącznie tabelami czy ilustracjami obejmuje się stosowaną w pracy numeracją ciągłą. Każdy rozdział (i inny element pracy równy rozdziałowi) rozpoczyna się od nowej strony, której nie należy numerować. Strony pracy moją być numerowane - także w wersjach roboczych. Objętość pracy dyplomowej powinna wynosi 40-60 stron tekstu. Obowiązuje kilka zasad pomocniczych:

• Nazwisk cytowanych autorów w zasadzie nie poprzedzamy stopniami czy tytułami naukowymi.

• Po każdym znaku interpunkcyjnym w tekście należy zostawić odstęp za wyjątkiem otwierającego cudzysłowu.

• Stosowanie cudzysłowu jest rzadkie i w zasadzie obowiązuje w trzech tylko sytuacjach: przy cytowaniu tekstu, przy pisaniu nazw czasopism, w okolicznościach wyjątkowych, w których należy wyeksponować oryginalność sformułowania.

Tabele, zestawienia, schematy, wykresy, rysunki itd. w całej pracy powinny być opisywane w jednolity sposób, tzn. nad tabelą, schematem czy rysunkiem wpisujemy kolejny numer np.

Tabela 1,

następnie wpisujemy nazwę tabeli,

pod tabelą źródło, skąd pochodzą dane w niej zawarte.

Proca dyplomowa powinno być drukowano jednostronnie. Oprawa pracy musi być wykonano zgodnie z wzorem przyjętym w Uczelni. Zaleca się wykonywanie oprawy w uczelni, przy czym usługo to jest odpłatna. Procę składa się w dwóch egzemplarzach, a trzeci egzemplarz Student powinien posiadać no egzaminie dyplomowym do własnych potrzeb. Do pracy powinno zostać dołączona dyskietko lub płyto CD zawierająca kompletną procę (za wyjątkiem materiałów źródłowych ujętych w formie aneksów), w tym także wszelkie opracowania własne studenta: projekty, realizacje, nagrania, opracowania, tabele itp.

Oba złożone egzemplarze pracy przechodzą na własność uczelni, przy czym zwyczajowo jeden z nich stanowi egzemplarz Promotora. Wstęp do pracy wraz z jej tytułem i nazwiskiem autora zostanie opublikowany na stronie internetowej Uczelni po zakończonym wynikiem pozytywnym egzaminie dyplomowym.

Aneksy. Spis rysunków i tabel

Aneksy stanowić będą wszelkie materiały źródłowe, do których autor odnosi się w tekście pracy, jednak nie są one publicznie dostępne. Aneksy powinny obejmować jedynie najistotniejsze elementy tego rodzaju materiałów źródłowych (np. nie należy załączać do pracy kserokopii całego Biznes Planu przedsiębiorstwo, a jedynie te jego fragmenty, które znajdują odzwierciedlenie w tekście pracy). Należy zachować rozsądne proporcje między zasadniczym tekstem pracy o objętością aneksów.

W pracy można zamieszczać aneksy, co świadczy o bogactwie zebranego materiału badawczego. Umieszczać tam można tabele, wykazy, rysunki, ilustracje itp. Wszystkie umieszczone w pracy tabele i rysunki powinny mieć tytuł i kolejny numer, o u dołu - wyszczególnione źródło. W przypadku, jeśli ilustracja graficzna jest wynikiem własnych przemyśleń autora, należy wykorzystać klauzulę .Opracowanie własne". Jeżeli w związku z przygotowaną pracą autor wykorzystał większą ilość tabel i rysunków, należy:

• tabele i rysunki syntetyczne wprowadzić (z odpowiednim komentarzem, łączącym je z prowadzonymi rozważaniami) do tekstu zasadniczego,

• tabele i rysunki bardziej szczegółowe, analityczne, nie sugerujące ważnych konkluzji, umieścić w aneksie (aneksach). W procach, które zawierają kilka tabel i kilko ilustracji, wykonuje się osobno spisy tabel i spisy ilustracji. Są one zamieszczane (każdy od nowej strony) no końcu pracy dyplomowej.

Gdy w pracy występuje ponad 10 skrótów, nazw, terminów, jednostek, symboli itp., należy sporządzić i zamieście pełny wykaz użytych skrótów z podaniem ich znaczenia i rozwiniętej nazwy.

Zakończenie (podsumowanie) pracy

Zakończenie pracy, zwane również podsumowaniem, jest kluczową częścią każdego tekstu naukowego, w tym pracy magisterskiej. Jest to moment, w którym autor dokonuje syntezy przeprowadzonych badań, analizuje osiągnięte wyniki oraz prezentuje wnioski wynikające z całej pracy. Zakończenie ma na celu podsumowanie głównych punktów omówionych w pracy, ocenę osiągnięcia założonych celów badawczych oraz refleksję nad znaczeniem uzyskanych rezultatów w kontekście szerszego obszaru wiedzy. Jest to także miejsce, gdzie autor może wskazać na ewentualne ograniczenia przeprowadzonych badań oraz zasugerować kierunki dalszych poszukiwań naukowych.

Zakończenie pracy powinno być zwięzłe, ale jednocześnie wyczerpujące. Autor powinien w nim odwołać się do problemu badawczego, który został zdefiniowany na początku pracy, i ocenić, na ile udało się ten problem rozwiązać. Ważne jest, aby w zakończeniu nie wprowadzać nowych informacji ani argumentów, które nie zostały wcześniej omówione w pracy. Zamiast tego, należy skupić się na syntezie i ocenie tego, co już zostało przedstawione. Kluczowe jest również powiązanie wniosków z celami badawczymi oraz hipotezami, które były stawiane na początku pracy. Autor powinien jasno wskazać, czy i w jakim stopniu postawione cele zostały osiągnięte.

W zakończeniu można również podkreślić oryginalność i wartość naukową przeprowadzonych badań. Autor powinien zastanowić się, jakie nowe informacje lub perspektywy wnosi jego praca do istniejącej literatury przedmiotu. Jest to moment, w którym można wskazać, w jaki sposób wyniki badań mogą przyczynić się do rozwoju wiedzy w danej dziedzinie, a także jakie mają praktyczne zastosowanie. Oceniając wyniki, warto również rozważyć ich implikacje w szerszym kontekście teoretycznym i praktycznym.

Zakończenie jest także miejscem, gdzie można wskazać na ograniczenia przeprowadzonych badań. Każde badanie ma swoje ograniczenia, wynikające z zastosowanych metod, dostępności danych, próby badawczej czy innych czynników. Otwarte przyznanie się do tych ograniczeń jest istotne, ponieważ pokazuje, że autor jest świadomy ich wpływu na wyniki i wnioski pracy. Ograniczenia te mogą również stanowić punkt wyjścia do dalszych badań, co warto zaznaczyć w zakończeniu.

Podsumowanie pracy często kończy się sugestiami dotyczącymi przyszłych badań. Autor może wskazać na obszary, które wymagają dalszej eksploracji, na pytania, które pozostały bez odpowiedzi, lub na nowe kierunki, które warto podjąć w kolejnych badaniach. Tego typu wskazania mogą być cennym wkładem w rozwój danej dziedziny, a także mogą inspirować innych badaczy do kontynuowania podjętego tematu.

Warto także zadbać o to, aby zakończenie pracy było napisane w sposób jasny i zrozumiały. Powinno być logicznie powiązane z wcześniejszymi częściami pracy, a jego struktura powinna odzwierciedlać główne wątki, które były omawiane w tekście. Zakończenie powinno pozostawić czytelnika z jasnym i spójnym obrazem osiągnięć pracy oraz zrozumieniem, dlaczego przeprowadzone badania są istotne.

Zakończenie pracy magisterskiej pełni rolę syntezy i oceny całego procesu badawczego. Jest to część, w której autor dokonuje podsumowania osiągniętych wyników, ocenia realizację celów badawczych, wskazuje na wartość naukową i praktyczną pracy oraz sugeruje kierunki dalszych badań. Dobrze napisane zakończenie nie tylko podkreśla osiągnięcia pracy, ale również ukazuje jej znaczenie w kontekście szerszych badań naukowych, pozostawiając czytelnika z poczuciem pełnej, logicznie uargumentowanej analizy problemu badawczego.

Poniżej przykładowe podsumowanie pracy dyplomowej

Ta część pracy to ocena stopnia osiągnięcia przez autora postawionych sobie celów w sposób logicznie uporządkowany. Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, iż to części nie może być prostym podsumowaniem poprzednich rozdziałów pracy. Autor konstatuje, iż:

a. udowodnił hipotezę wiodącą pracy (odpowiedział pozytywnie na postawione pytania badawcze), b. dokonuje analizy krytycznej zastosowanych metod badawczych,
c. podsumowuje otrzymane wyniki pracy,
d. wskazuje no praktyczne możliwości zastosowania przedłożonych rozwiązań,
e. ogólnie szacuje korzyści społeczno-ekonomiczne, zasygnalizowane w punkcie d,
f. wskazuje na obszary, jakie mogą być podjęte w ramach danego tematu w przyszłość przez innych dyplomatów.

Rozdział projektowy

Rozdział ostatni ma charakter postulatywno-projektowy. Tutaj autor usprawnia rzeczywistość opisaną wcześniej (diagnoza), proponując własne wnioski doskonalące, a nawet przedstawiając własny projekt organizatorski (np. projekt kampanii reklamowej, projekt usprawnienia wewnętrznej komunikacji w firmie, projekt motywowania pozamaterialnego, projekt indywidualnych ścieżek karier, a nawet konkretne dzieło, jak film reklamowy lub projekt reklamy prasowej). Ta część pracy jest nie tylko interesująca warsztatowo (doskonalenie metodologiczne autora), ale może być przydatna firmom, które użyczyły danych empirycznych. Stanowi ona dowód nie tylko przyswojenia treści literaturowych, ale też opanowania praktycznych metod pracy menedżera. Rozdział ten stanowi najważniejszą część pracy, w której Student powinien udowodnić swoje praktyczne umiejętności syntezy nowej jakości: stworzenia oryginalnego, autorskiego podejścia do wcześniej analizowanej rzeczywistości. W praktyce powinno się to sprowadzać do przedstawienia nowej propozycji (przedłożenie nowego projektu) funkcjonowania podmiotu (obiektu) występującego w tytule pracy. 

Niezależnie jednak, jak te tematy będą konkretnie brzmiały, dla każdego z nich można wydzielić pewne uniwersalne punkty, które w omawianym rozdziale powinny się znaleźć. Będą nimi: . przedstawienie danego procesu (zdarzenia, przebiegu, operacji) w formie prostego zapisu graficznego wraz z opisem (ilościowo-jakościowym) poszczególnych sekwencji działań, a także ramowym planem kosztów, b. dobór odpowiednich narzędzi realizacji celów, których diagnoza została zawarto w rozdziale poprzedzającym, c. przedłożenie działań zmierzających do skoordynowania funkcjonowania poszczególnych komórek (działów) firmy, takich jak m.in.: marketingu, komunikacji zewnętrznej, obsługi klienta, analiz ekonomicznych, d. przedłożenie nowej struktury zarządzania (kierowania) firma, działem, produktem, usługą lub procesem. Chociaż to część pracy ma zdecydowanie autorski charakter, piszący powinien odwołać się jednak do klasyki literatury przedmiotu. Takie podejście nie osłabia bowiem jego własnych przemyśleń, lecz wprost przeciwnie, uwiarygodnia je, właśnie poprzez wskazanie, że tak jak on, rozpatrywane zagadnienia podobnie widzą uznane autorytety krajowe i zagraniczne.

Rozdział projektowy w pracy dyplomowej, szczególnie w dziedzinach takich jak inżynieria, architektura, informatyka czy zarządzanie, jest kluczowym elementem, który skupia się na praktycznej realizacji założeń teoretycznych omówionych we wcześniejszych częściach pracy. Jest to część, w której autor przechodzi od teorii do praktyki, przedstawiając konkretne rozwiązania, projekty, modele lub prototypy, które mają na celu rozwiązanie określonego problemu lub realizację postawionych celów. Rozdział projektowy jest zatem dowodem na to, że autor nie tylko rozumie teoretyczne aspekty swojego tematu, ale także potrafi je zastosować w praktyce.

Na początku rozdziału projektowego należy jasno określić cel projektu, który jest bezpośrednio związany z głównym problemem badawczym pracy. Cel ten powinien być sprecyzowany w taki sposób, aby możliwe było zmierzenie stopnia jego realizacji. Na przykład, w przypadku pracy z zakresu informatyki, celem może być zaprojektowanie i implementacja systemu informatycznego spełniającego określone wymagania funkcjonalne. W pracy z dziedziny architektury celem może być stworzenie projektu budynku lub przestrzeni, która odpowiada na określone potrzeby użytkowników i spełnia odpowiednie normy techniczne i estetyczne.

Kolejnym krokiem jest przedstawienie założeń projektowych. Założenia te powinny być oparte na analizie problemu oraz na przeglądzie literatury i badań, które zostały omówione we wcześniejszych rozdziałach pracy. Założenia projektowe stanowią fundament, na którym opiera się cały proces projektowania. Mogą one obejmować wymagania funkcjonalne, techniczne, estetyczne, ekonomiczne, ekologiczne oraz inne kryteria, które muszą być spełnione, aby projekt był zgodny z oczekiwaniami i spełniał swoje cele.

Po określeniu założeń projektowych, autor powinien przejść do opisu procesu projektowania. W tej części rozdziału projektowego szczegółowo opisuje się poszczególne etapy pracy nad projektem, zaczynając od fazy koncepcyjnej, przez fazę projektowania szczegółowego, aż po ewentualną realizację prototypu lub modelu. Ważne jest, aby każdy etap procesu projektowego był dokładnie opisany i uzasadniony. Na przykład, w pracy inżynierskiej autor może przedstawić schematy blokowe, rysunki techniczne, modele 3D, a także opisać zastosowane technologie i narzędzia projektowe.

Istotnym elementem rozdziału projektowego jest także analiza i ocena przyjętych rozwiązań. Autor powinien omówić, w jaki sposób proponowane rozwiązania spełniają założenia projektowe i jak odpowiadają na zdefiniowany problem. W tej części można także przeprowadzić analizę porównawczą różnych opcji projektowych, jeśli podczas pracy nad projektem rozważane były alternatywne podejścia. Taka analiza pozwala na wykazanie, dlaczego wybrano właśnie takie, a nie inne rozwiązanie.

W przypadku projektów technicznych lub informatycznych, rozdział projektowy może również obejmować testowanie i weryfikację zaprojektowanego rozwiązania. Autor może przedstawić wyniki testów, które potwierdzają, że projektowane rozwiązanie działa zgodnie z oczekiwaniami i spełnia wszystkie założone kryteria. Testowanie może obejmować różne aspekty, takie jak wydajność, funkcjonalność, niezawodność, bezpieczeństwo, czy zgodność z normami i standardami.

Na końcu rozdziału projektowego warto zamieścić podsumowanie, w którym autor ocenia realizację projektu, wskazuje na osiągnięte rezultaty oraz omawia, w jakim stopniu projekt spełnił postawione cele. W podsumowaniu można również wskazać na ewentualne ograniczenia projektu oraz zasugerować kierunki dalszych prac nad jego rozwinięciem lub udoskonaleniem. Ważne jest, aby podsumowanie było zwięzłe i koncentrowało się na najważniejszych aspektach projektu.

Rozdział projektowy powinien być napisany w sposób jasny, zrozumiały i logicznie uporządkowany. Wszystkie przedstawione informacje, w tym rysunki, schematy, tabele i wykresy, powinny być odpowiednio opisane i umiejscowione w tekście, tak aby ułatwiały zrozumienie opisywanego projektu. W przypadku projektów wymagających specjalistycznej terminologii, warto zapewnić odpowiednie definicje lub wyjaśnienia, aby tekst był zrozumiały dla czytelnika niezaznajomionego z daną dziedziną.

Rozdział projektowy w pracy dyplomowej to kluczowa część dokumentu, w której autor przechodzi od teorii do praktyki, przedstawiając konkretne rozwiązania mające na celu realizację założonych celów badawczych. Rozdział ten obejmuje opis procesu projektowania, analizę przyjętych rozwiązań, weryfikację projektu oraz ocenę jego wyników. Starannie przygotowany rozdział projektowy stanowi dowód na umiejętność zastosowania wiedzy teoretycznej w praktyce i jest często najważniejszym elementem pracy dyplomowej, szczególnie w dziedzinach technicznych i inżynierskich.