IV.
Tekst główny:
a.
akapity należy rozpoczynać wcięciem ustawionym
jednakowo dla całego dokumentu (za pomocą linijki górnej bądź w oknie
formatowania akapitu). Nie należy używać do tego celu klawisza spacji bądź
tabulacji. Nie można też opuszczać do następnej linii tekstu pojedynczych
liter, np. „a”, „w”, „i” itp. - o ich usytuowaniu w tekście decyduje edytor
tekstu;
b.
odstępy między wyrazami powinny zawsze wynosić 1
spację. Osiągnięcie tego efektu ułatwi włączenie funkcji „Pokaż wszystko
(Ctrl+*)” oznaczonej na pasku zadań symbolem „|”;
c.
nie stawia się spacji przed następującymi
znakami: kropka, przecinek, dwukropek, średnik, nawias zamykający, cudzysłów
zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu;
d.
nie stawia się spacji po następujących znakach:
nawias otwierający, cudzysłów otwierający;
e.
nie stawia się spacji między inicjałami imion
(przykład prawidłowej formy: J.I. Kraszewski);
f.
nie stosuje się spacji celem ustawienia wyrazów
bądź danych w kolumny. Do tego celu służą tabulatory lub tabele (z
niewidocznymi liniami siatki);
g.
nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów;
h.
w tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów
„drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu
językowi, np. “tekst angielski”, «tekst francuski». Należy unikać znaku " (zwykle powstaje on przy wklejaniu skanowanego
tekstu);
i.
dokładne cytaty wprowadza się za pomocą
cudzysłowów „drukarskich”. Cytat w cytacie oznacza się cudzysłowem
«francuskim». Cudzysłów francuski należy wstawiać z tabeli znaków (polecenie:
wstaw symbol), nie należy zastępować go podwójnym znakiem < i >. Można
też stosować oddzielny akapit o mniejszym stopniu pisma. W
tekstach pisanych w językach obcych cytat w cytacie oznacza się w sposób
właściwy temu j ęzykowi;
j.
nie wstawia się znaku prim (') w miejsce
apostrofu (’);
k. w przypadku tekstu obcojęzycznego należy używać
poprawnych znaków diakrytycznych (np. a, a, a, a, a). Nie wolno zastępować
takich znaków apostrofem bądź primem dodanym przed lub po literze (np. ‘a, a');
l.
odmianą pochyłą (kursywą)
zapisuje się: tytuły dzieł drukowanych (Historia
filozofii, Ogniem i mieczem), wtrącenia obcojęzyczne (a propos, ex lege), łacińskie terminy medyczne (variola vera), łacińskie nazwy systematyczne (Corvus corvus), włoskie terminy muzyczne (staccato), nazwy własne aktów prawnych. Nie stosuje
się kursywy dla oznaczenia cytatów;
m.
odmianą prostą z zastosowaniem cudzysłowu
zapisuje się: tytuły maszynopisów (np. niepublikowanych prac doktorskich),
tytuły czasopism („Dialog”);
n.
partie tekstu można wyróżniać poprzez
pogrubienie, pochylenie lub rozstrzelenie.
Nie stosuje się wyróżnienia poprzez podkreślenie.
Należy również unikać łączenia kilku rodzajów
wyróżnień. Wyróżnienia powinny być stosowane jednolicie i konsekwentnie w
obrębie danej pracy. W tekstach pisanych w językach obcych wyróżnienie oznacza
się w sposób właściwy temu językowi;
o.
należy zwracać uwagę na logiczną poprawność
wewnętrznego podziału tekstu, na zachowanie właściwej hierarchii podtytułów,
zwłaszcza przy ich układach wielostopniowych. W przypadku pracy zbiorowej
podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy powinien oznaczyć jednakowo we
wszystkich artykułach;
p.
należy zwracać uwagę na logiczną poprawność i
konsekwencję podczas stosowania list numerowanych bądź wypunktowań, zwłaszcza
wielostopniowych. Nie zaleca się stosowania automatycznych wypunktowań. Jako
znak punktora dopuszcza się półpauzę i pauzę; nie dopuszcza się kropek,
kwadratów, gwiazdek i innych znaków graficznych;
q.
liczby dłuższe niż czterocyfrowe (z wyjątkiem
numerów katalogowych itp.) grupuje się po trzy, np. 1 234; 1 234 567;
r.
znaki działań matematycznych, występujące w
tekście ciągłym, oddziela się spacjami, np. a = 12;
s.
nie wolno stosować dywizu (-) ani półpauzy (-) w
funkcji minusa (-). W razie wątpliwości co do wstawianego symbolu, warto
dopisać znak równości. Znak minusa zawsze wypada pośrodku (a = -1), w
odróżnieniu od dywizu (a = -1) i półpauzy (a = -1);
t.
nie stosuje się podwyższania/obniżania tekstu na
oznaczenie indeksu górnego lub dolnego (np. obowiązuje zapis a2, a
nie a2);
u.
nie stosuje się skalowania czcionki ani nie
zagęszcza/rozrzedza odstępów między znakami (z wyjątkiem rozstrzelenia);
v.
w zapisie godzin winno się stosować indeks górny
(np. 1030, a nie 10.30);
w.
obowiązują następujące zasady, dotyczące
używania dywizu, półpauzy i pauzy:
i.
dywizu (-) używa się w funkcji łącznika (np.,
polsko-rosyjski, Szelburg- Zarembina). Krótki dywiz nigdy nie występuje
samoistnie;
ii.
półpauzy (-) bez spacji używa się w wyrażeniach
typu „od-do” (np. 1939-1945, s. 14-18);
iii.
półpauzy (-) ze spacją używa się w funkcji
myślnika;
iv.
pauzy (—) używa się w wypunktowaniach (przy
wypunktowaniach wielostopniowych, używa się też półpauzy);
x.
przy zapisywaniu dat w tekście pracy stosujemy
następujący zapis: 1 grudnia 2011 r. lub 1.12. 2011 r. (błędem jest
poprzedzanie dnia miesiąca cyfrą „0”, np. 01 grudnia 2011 r. 01.12.2011 r. i
łączenia rocznika ze znakiem „r.”, np. 2011r. Błędem jest również pisanie dat w
układzie odwrotnym: 2011.12.1). W tekście pracy należy konsekwentnie stosować
jednolity zapis roczników, np. 2011 r. a nie 2011 rok lub rok 2011.
a.
w przypadku prac pisanych na kierunku filologia,
spec. filologia angielska obowiązje wstawianie przypisów
harwardzkich/oksfordzkich wewnątrz tekstu, np.: (Pieńkos 2003: 140),
gdzie: Pieńkos - nazwisko autora, 2003 - rok wydania, 140 - numer strony na której znajduje się
przywoływany fragment;
b.
w stopce umieszczamy swoje ewentualne
tłumaczenia, komentarze, bądź komentarze przywoływanych autorów, nadając im
postać przypisu dolnego,
c.
obowiązuje automatyczne wstawianie komentarzy w
postaci dolnych przypisów (czcionka Times New Roman 10 pkt, odstęp 1,0);
a.
obowiązuje automatyczne wstawianie przypisów
(czcionka Times New Roman 10 pkt, odstęp 1,0);
b.
obowiązuje numeracja ciągła w obrębie całego
dokumentu;
c.
nie wolno wstawiać znaków niestandardowych jako
odsyłaczy. Szczególnie dotyczy to wstawiania cyfr jako znaków niestandardowych.
Wyjątkiem od tej reguły jest znak *, który można zastosować w uzasadnionym
przypadku (np. informacje o autorze artykułu w pracy zbiorowej);
d.
nie należy tworzyć przypisów do przypisów;
e.
w tekście głównym odsyłacz do przypisu stawia
się przed wszystkimi znakami interpunkcyjnymi z wyjątkiem cudzysłowu, znaku
zapytania i nawiasu (tu odsyłacz stawia się w zależności od kontekstu);
f.
oobowiązuje automatyczne wstawianie przypisów1.
„Stoi na stacji lokomotywa”2.
[...] z
wyjątkiem cudzysłowu3, znaku zapytania i nawiasu,
g.
przypisów do tabel nie należy wstawiać
automatycznie. Przypis do tabeli musi być bowiem umieszczony bezpośrednio pod
tabelą i dlatego należy wpisać go ręcznie;
h.
w przypadku korzystania z przypisów autorów
stosujących inny sposób ich zapisu obowiązkowo stosujemy zapis określony w
niniejszym załączniku.
a.
nazwisko, inicjał imienia lub inicjały imion
oddzielone przecinkami,
b.
w nawiasie umieszczamy rok wydania dzieła,
c.
tytuł dzieła wpisany z zastosowaniem pochyłej odmiany
pisma (kursywy);
d.
adres wydawniczy (miejsce i rok wydania) zgodnie
z poniższymi przykładami
Przykłady:
Balcerzan, E. (1998) Literatura z
literatury. Strategie tłumaczy. Katowice:
Śląsk.
Catford, J. (1965) A Linguistic
Theory of Translation. London: Oxford University Press. Newmark,
P. (1988) A Textbook of Translation.
New York: Prentice Hall.
Milton, J.,
Bandia, P. (2009) Agents of Translation.
Philadelphia: Benjamins Translation Li- brary.
a.
nazwisko, inicjał imienia lub inicjały imion
oddzielone przecinkami,
b.
tytuł artykułu wpisany z zastosowaniem pochyłej
odmiany pisma (kursywy),
c.
formuła [in:],
a.
inicjał imienia, nazwisko redaktora/ów,
b.
należy stosować formułę (ed.), (eds.),
c.
tytuł dzieła wpisywany z zastosowaniem pochyłej
odmiany pisma (kursywy),
d.
numery stron należy podawać w nawiasie,
e.
na końcu należy podać nazwę wydawnictwa.
Przykłady:
Mackey,
W.F. (1998) The ecology of language shift. In P.H. Nelde (ed.) Languages in Contact and in Conflict (pp. 35-41).
Wiesbaden: Steiner.
Marien, C., Pizam, A. (1997) Implementing sustainable tourism
development through citizen participation in the planning process. In S. Wahab
and J. Pigram (eds) Tourism,
Development and Growth
(pp. 164-78). London: Routledge.
a.
nazwisko, inicjał imienia lub inicjały imion
oddzielone przecinkami,
b.
tytuł artykuł wpisywany bez kursywy,
c.
tytuł czasopisma wpisywany z zastosowaniem
pochyłej odmiany pisma (kursywy),
d.
należy podać numer volumenu (volume number) oraz numery stron w formule „od -
do”. Pomiędzy numerem wolumenu a numerami stron należy wstawić dwukropek.
Przykłady:
Shehadeh, A. (2011) Effects and student perceptions of
collaborative writing in L2.
Journal of SecondLanguage Writing 20(4): 286-305.
Storch, N., Wigglesworth, G. (2010). Learners’
processing, uptake, and retention of corrective feedback on writing. Studies in Second Language Acquisition 32:
303-334.
a.
adres strony,
b.
data dostępu,
Przykłady:
-
jako bibliografia:
Schwarz, B. (2003) Translation in a Confined
Space. Accessed at
accurapid.com/Journal/23subtitles.htm. Date
of access: 26.09. 2012.
jako przypis w tekście: (Schwarz 2003)
