piątek, 6 marca 2020

Wymogi edytorskie przy pisaniu pracy

IV.    Tekst główny:
a.      akapity należy rozpoczynać wcięciem ustawionym jednakowo dla całego dokumentu (za pomocą linijki górnej bądź w oknie formatowania akapitu). Nie należy używać do tego celu klawisza spacji bądź tabulacji. Nie można też opuszczać do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” itp. - o ich usytuowaniu w tekście decyduje edytor tekstu;
b.     odstępy między wyrazami powinny zawsze wynosić 1 spację. Osiągnięcie tego efektu ułatwi włączenie funkcji „Pokaż wszystko (Ctrl+*)” oznaczonej na pasku zadań symbolem „|”;
c.      nie stawia się spacji przed następującymi znakami: kropka, przecinek, dwukropek, średnik, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu;
d.     nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający;
e.      nie stawia się spacji między inicjałami imion (przykład prawidłowej formy: J.I. Kraszewski);
f.      nie stosuje się spacji celem ustawienia wyrazów bądź danych w kolumny. Do tego celu służą tabulatory lub tabele (z niewidocznymi liniami siatki);
g.      nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów;
h.     w tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, «tekst francuski». Należy unikać znaku " (zwykle powstaje on przy wklejaniu skanowanego tekstu);
i.       dokładne cytaty wprowadza się za pomocą cudzysłowów „drukarskich”. Cytat w cytacie oznacza się cudzysłowem «francuskim». Cudzysłów francuski należy wstawiać z tabeli znaków (polecenie: wstaw symbol), nie należy zastępować go podwójnym znakiem < i >. Można też stosować oddzielny akapit o mniejszym stopniu pisma. W tekstach pisanych w językach obcych cytat w cytacie oznacza się w sposób właściwy temu j ęzykowi;
j.       nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’);
k. w przypadku tekstu obcojęzycznego należy używać poprawnych znaków diakrytycznych (np. a, a, a, a, a). Nie wolno zastępować takich znaków apostrofem bądź primem dodanym przed lub po literze (np. ‘a, a');
l.       odmianą pochyłą (kursywą) zapisuje się: tytuły dzieł drukowanych (Historia filozofii, Ogniem i mieczem), wtrącenia obcojęzyczne (a propos, ex lege), łacińskie terminy medyczne (variola vera), łacińskie nazwy systematyczne (Corvus corvus), włoskie terminy muzyczne (staccato), nazwy własne aktów prawnych. Nie stosuje się kursywy dla oznaczenia cytatów;
m.    odmianą prostą z zastosowaniem cudzysłowu zapisuje się: tytuły maszynopisów (np. niepublikowanych prac doktorskich), tytuły czasopism („Dialog”);
n.      partie tekstu można wyróżniać poprzez pogrubienie, pochylenie lub rozstrzelenie. Nie stosuje się wyróżnienia poprzez podkreślenie. Należy również unikać łączenia kilku rodzajów wyróżnień. Wyróżnienia powinny być stosowane jednolicie i konsekwentnie w obrębie danej pracy. W tekstach pisanych w językach obcych wy­różnienie oznacza się w sposób właściwy temu językowi;
o.      należy zwracać uwagę na logiczną poprawność wewnętrznego podziału tekstu, na zachowanie właściwej hierarchii podtytułów, zwłaszcza przy ich układach wielostopniowych. W przypadku pracy zbiorowej podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach;
p.      należy zwracać uwagę na logiczną poprawność i konsekwencję podczas stosowania list numerowanych bądź wypunktowań, zwłaszcza wielostopniowych. Nie zaleca się stosowania automatycznych wypunktowań. Jako znak punktora dopuszcza się półpauzę i pauzę; nie dopuszcza się kropek, kwadratów, gwiazdek i innych znaków graficznych;
q.      liczby dłuższe niż czterocyfrowe (z wyjątkiem numerów katalogowych itp.) grupuje się po trzy, np. 1 234; 1 234 567;
r.       znaki działań matematycznych, występujące w tekście ciągłym, oddziela się spacjami, np. a = 12;
s.       nie wolno stosować dywizu (-) ani półpauzy (-) w funkcji minusa (-). W razie wątpliwości co do wstawianego symbolu, warto dopisać znak równości. Znak minusa zawsze wypada pośrodku (a = -1), w odróżnieniu od dywizu (a = -1) i półpauzy (a = -1);
t.        nie stosuje się podwyższania/obniżania tekstu na oznaczenie indeksu górnego lub dolnego (np. obowiązuje zapis a2, a nie a2);
u.      nie stosuje się skalowania czcionki ani nie zagęszcza/rozrzedza odstępów między znakami (z wyjątkiem rozstrzelenia);
v.      w zapisie godzin winno się stosować indeks górny (np. 1030, a nie 10.30);
w.    obowiązują następujące zasady, dotyczące używania dywizu, półpauzy i pauzy:
i.      dywizu (-) używa się w funkcji łącznika (np., polsko-rosyjski, Szelburg- Zarembina). Krótki dywiz nigdy nie występuje samoistnie;
ii.    półpauzy (-) bez spacji używa się w wyrażeniach typu „od-do” (np. 1939-1945, s. 14-18);
iii.    półpauzy (-) ze spacją używa się w funkcji myślnika;
iv.     pauzy (—) używa się w wypunktowaniach (przy wypunktowaniach wielostopniowych, używa się też półpauzy);
x.     przy zapisywaniu dat w tekście pracy stosujemy następujący zapis: 1 grudnia 2011 r. lub 1.12. 2011 r. (błędem jest poprzedzanie dnia miesiąca cyfrą „0”, np. 01 grudnia 2011 r. 01.12.2011 r. i łączenia rocznika ze znakiem „r.”, np. 2011r. Błędem jest również pisanie dat w układzie odwrotnym: 2011.12.1). W tekście pracy należy konsekwentnie stosować jednolity zapis roczników, np. 2011 r. a nie 2011 rok lub rok 2011.
a.      w przypadku prac pisanych na kierunku filologia, spec. filologia angielska obowiąz­je wstawianie przypisów harwardzkich/oksfordzkich wewnątrz tekstu, np.: (Pieńkos 2003: 140),
gdzie: Pieńkos - nazwisko autora, 2003 - rok wydania, 140 - numer strony na której znajduje się przywoływany fragment;
b.     w stopce umieszczamy swoje ewentualne tłumaczenia, komentarze, bądź komentarze przywoływanych autorów, nadając im postać przypisu dolnego,
c.      obowiązuje automatyczne wstawianie komentarzy w postaci dolnych przypisów (czcionka Times New Roman 10 pkt, odstęp 1,0);
a.      obowiązuje automatyczne wstawianie przypisów (czcionka Times New Roman 10 pkt, odstęp 1,0);
b.     obowiązuje numeracja ciągła w obrębie całego dokumentu;
c.      nie wolno wstawiać znaków niestandardowych jako odsyłaczy. Szczególnie dotyczy to wstawiania cyfr jako znaków niestandardowych. Wyjątkiem od tej reguły jest znak *, który można zastosować w uzasadnionym przypadku (np. informacje o autorze artykułu w pracy zbiorowej);
d.     nie należy tworzyć przypisów do przypisów;
e.      w tekście głównym odsyłacz do przypisu stawia się przed wszystkimi znakami interpunkcyjnymi z wyjątkiem cudzysłowu, znaku zapytania i nawiasu (tu odsyłacz stawia się w zależności od kontekstu);
f.      oobowiązuje automatyczne wstawianie przypisów1. „Stoi na stacji lokomotywa”2.
[...] z wyjątkiem cudzysłowu3, znaku zapytania i nawiasu,
g.      przypisów do tabel nie należy wstawiać automatycznie. Przypis do tabeli musi być bowiem umieszczony bezpośrednio pod tabelą i dlatego należy wpisać go ręcznie;
h.     w przypadku korzystania z przypisów autorów stosujących inny sposób ich zapisu obowiązkowo stosujemy zapis określony w niniejszym załączniku.
a.      nazwisko, inicjał imienia lub inicjały imion oddzielone przecinkami,
b.     w nawiasie umieszczamy rok wydania dzieła,
c.      tytuł dzieła wpisany z zastosowaniem pochyłej odmiany pisma (kursywy);
d.     adres wydawniczy (miejsce i rok wydania) zgodnie z poniższymi przykładami


Przykłady:
Balcerzan, E. (1998) Literatura z literatury. Strategie tłumaczy. Katowice: Śląsk.
Catford, J. (1965) A Linguistic Theory of Translation. London: Oxford University Press. Newmark, P. (1988) A Textbook of Translation. New York: Prentice Hall.
Milton, J., Bandia, P. (2009) Agents of Translation. Philadelphia: Benjamins Translation Li- brary.
a.      nazwisko, inicjał imienia lub inicjały imion oddzielone przecinkami,
b.      tytuł artykułu wpisany z zastosowaniem pochyłej odmiany pisma (kursywy),
c.      formuła [in:],
a.      inicjał imienia, nazwisko redaktora/ów,
b.      należy stosować formułę (ed.), (eds.),
c.      tytuł dzieła wpisywany z zastosowaniem pochyłej odmiany pisma (kursywy),
d.      numery stron należy podawać w nawiasie,
e.      na końcu należy podać nazwę wydawnictwa.
Przykłady:
Mackey, W.F. (1998) The ecology of language shift. In P.H. Nelde (ed.) Languages in Contact and in Conflict (pp. 35-41). Wiesbaden: Steiner.
Marien, C., Pizam, A. (1997) Implementing sustainable tourism development through citizen participation in the planning process. In S. Wahab and J. Pigram (eds) Tourism,
Development and Growth (pp. 164-78). London: Routledge.
a.      nazwisko, inicjał imienia lub inicjały imion oddzielone przecinkami,
b.      tytuł artykuł wpisywany bez kursywy,
c.      tytuł czasopisma wpisywany z zastosowaniem pochyłej odmiany pisma (kursywy),
d.      należy podać numer volumenu (volume number) oraz numery stron w formule „od - do”. Pomiędzy numerem wolumenu a numerami stron należy wstawić dwukropek.
Przykłady:
Shehadeh, A. (2011) Effects and student perceptions of collaborative writing in L2.
Journal of SecondLanguage Writing 20(4): 286-305.
Storch, N., Wigglesworth, G. (2010). Learners’ processing, uptake, and retention of corrective feedback on writing. Studies in Second Language Acquisition 32: 303-334.
a.        adres strony,
b.        data dostępu,
Przykłady:
- jako bibliografia:
Schwarz, B. (2003) Translation in a Confined Space. Accessed at
accurapid.com/Journal/23subtitles.htm. Date of access: 26.09. 2012.
jako przypis w tekście: (Schwarz 2003)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz